Þú ert gestur númer   Gestabók Okkur þykjir vænt um ef þið skrifið í gestabókina og segið ykkar álit á efni síðunnar.

Útvarpsþáttur Jónu Rúnu Kvaran Á nótum vináttunnar Komið þið sæl! Ekki verður ofsögum sagt að ástand heimsmálanna síðustu daganna, er það sem efst situr í huga okkar, sem óskum þess svo innilega, að í þessum annars ágæta heimi okkar allra ríki friður og mildi þeirra Guðlegu afla, sem vaka yfir okkur og ættu að stýra öllum okkar gjörðum eftir atvikum. Stríð það sem braust út við Persaflóa fyrir tæpum sólahring, er þyngra tilhugsunar en tárum taki og vart verður úr þessu hægt að neita þeirri staðreynd, að í öllu mannlífi ríkja á einhvern hátt átök góðs og ills, sem við mennirnir höfum í hendi okkar, að snúa við og uppræta þannig, að mikilvægi þess góða verði það ljós, sem lýsir líf okkar upp og færir okkur aukna birtu í sál og hjarta. Við þurfum með sameiginlegu átaki, að gera veg kærleikans sem mestan og bestan í öllum mannlegum tengslum og vera minnug þess, að hvert og eitt okkar þarf að byrja á að rækta sinni eigin innri garð, til að auka líkur á aukinni hamingju heimsins barna og farsælu jafnvægi í lífi allra barna Guðs . Við verðum að leggja metnað okkar í allt það sem getur bætt mannlífið og aukið tign mannsandans, hvar sem er í veröldinni. Það er alröng afstaða, að telja sjálfum sér trú um, að vegna þess að við búum hér norður á hjara veraldarinnar umkringt Atlandshafinu á lítilli eyju, geti við látið þjáningar þeirra ótal mörgu, sem í veröldinni búa við misrétti og kúgun lönd og leið. Í mörgum skólum landsins hafa á allra síðustu dögum verið bænastundir með nemendum og kennurum þar sem saman hefur verið beðið fyrir auknum líkum á friði í heiminum og örugglega gefist vel og börnin flest lagt sig fram. Aftur á móti hefur lítillega borið á hugsannaskekkju hjá börnunum og þá sér í lagi drengjum vegna þessara bæna fyrir meðbræðrum okkar, og sumir þeirra hafa átt erfitt með bænir öðrum til handa á þeirri forsendu, að þeir sem biðja ætti fyrir væru svo langt í burtu ,að spurning væri hvort þeim kæmi nokkuð við velferð þeirra sem ekki eru við nefið á þeim og beinlínis tengjast þeirra nánustu. Svona afstaða í huga barns er varhugavert veganesti inn í framtíð, sem augljóslega byggist á sem mestum skilningi allra heimsins barna á samábyrgð okkar allra á mögulegri velferð meðbræðra okkar, ekki síður en okkar sjálfra. Okkur varðar um misrétti, þjáningar, hungur og ofbeldi það, sem víða viðgengst í veröldinni, hvort sem er hér heima eða einhverstaðar út í hinum stóra heimi. Málið er að það er óvirðing við mannkynið og sköpun Guðs, að beita þeim aðferðum mannfyrirlitningar, sem verið er að nota við Persaflóann, þar sem að örfáir vitfirr­ingar ráða hreinlega með fáránlegum athöfnum sínu til um, hvort lítið saklaust barn fær, að eiga sér framtíð í þessum ágæta heimi eða ekki. Við foreldra barna sem nú eru að vaxa úr grasi eigum vitanlega að benda börnunum okkar á mikilvægi þess að virða líf annarra og rétt til nákvæmlega sama lífs og við kjósum okkur til handa, hvort sem viðkomandi einstaklingur er kínverji, afríkubúi, eistlendingur eða bara íslendingur. Bænir öðrum til handa, eru einhver fegursti vottur kærleikans og munu alltaf skila sér til góðs, séu þær settar fram af einlægni, trú og fullkomnu trausti á kærleiksboðskap Jesú Krists syni Guðs, sem hann sendi okkur mönnunum til blessunar fyrir tuttugu öldum síðan. Sá friðarboðskapur, sem einkennir kenningar Krists, er það leiðarljós, sem við öll ættum að nota okkur og ekki síst þegar í heiminum ríkir annar eins glundroði og gerir einmitt núna. Við eigum ekki og vitum ekki hvar áhrifa bæna okkar mun gæta mest, enda ætti ekki að vera á okkar valdi að ákvarða það, Forsjónin er mun færari um það. Af þessum ástæðum ættum við fremur, að treysta Guði til að virkja þær í þágu þeirra, sem minna mega sín og um leið óska þess að þær verði öðrum til blessunar. Þetta er þátturinn "Á nótum vináttunnar" þátturinn minn, þinn og allra hinna, sem langar til að öðlast aukinn skilning á mikilvægi jákvæðra lífsviðhorfa í mannlegum samskiptum. Í þætti þessum kann að vera á stundum, að við séum nokkuð þreytandi og ekki alltaf upplögð til að vera neitt sérlega jákvæð og fátt við því að gera annað að vera þá bara fúl, þangað til að því fer að fylgja ákveðið vesen og annað óþolandi stress og þá náttúrlega verðum við í hvelli aftur jákvæð og uppliftandi hvert fyrir annað. Við styðjumst alfarið við ungbarna heimspekina góðu í öllum þeim tilvikum, sem nokkur einlæg hugsun fær líf og aukin þrótt okkur til umhugsunar. Ekki er ástæða til að fara neinar þær leiðir, sem eru hefðbundnar eða á annan hátt taldar gagnlegar, nema það sé augljóslega kostur og þær leiðir hafi marg sannað ágæti sitt og augljósa yfirburði. Við hreinlega notumst einungis við það, sem fellur undir reynslu­þekkingu mína og innsæi í öllu töluðu máli þáttarins, sem ekki tengist gestinum. Þetta verður bara svona þangað til fram á sjónarsviðið skýst einhver spekingurinn, sem mér og mínu ágæta hyggjuviti slær svo kyrfilega við, að ég ligg í dvala næstu missserin minnug þess, að enginn er ómissandi og allra síst mín ágæta persóna þó indæl sé og óútreiknanleg, sem getur verið býsna viðkvæmt mál fyrir suma og örugglega taugatrekkjandi. Þessar upplýsingar ættu að vera einhverjum léttir og janfvel öðrum og andlegri einstaklingum lítileg huggun, á þessum merkilegu tímum alvitringa og stórspekinga, sem aldrei láta sér detta í hug, að meðal íslenskrar alþýðu manna og kvenna, hefur öldum saman verið til, bæði lítillát, djúpviturt og kærleiksríkt fólk, sem ekki hefur hikað við að auðvelda samferðafólki sínu eitt og annað í gleði þeirra og sorg. Nokkuð sem vissulega hefur orðið í einfaldleika sínum og hrokaleysi, að driffjöður góðra athafna í mörgum tilvikum og er þá til mikils unnið, þó ekki sé kannski fyrir að fara titlunum eða ættgöfginni hjá viðkomandi birtugjafa mannlegra tengsla. Við hvílum okkur nú smá stund og hlustum á lítið ljúft lag og byrjum svo leiðindi aftur óhikað. Við hvílum okkur smá stund elskurnar og hlustum á friðarlag nokkurt sem ætti, að ilja okkur á þessum viðkvæmu tímum. Og áfram höldum við með þessa einstöku umfjöllun um nafnið þitt til vorsins eins og talað var um á dögunum, vonandi verður enginn spældur. Þið munið að ég tók mér rithöfundar nafni Jóna Róna í síðasta þætti, vegna þess að þannig eignaðist ég nafn, sem innhélt svokallað innrím, sem mér þykir öðru rími fegurra og lái mér hver sem vill. Auðvitað er rosalega mikill kostur, þegar maður ætlar að vera rithöfundur, þegar maður er orðinn stór að hafa nafnið sem nota á, á væntanlega bókmennta framleiðslu alveg á gulltæru og nánast á hreinu. Jónu Rónu nafnið get ég því miður ekki notað eftir að mér varð ljóst að nafnið Róna orkar vissulega tví­mælis, þannig að ef bókmenntafræðingar framtíðarinnar létu sér detta í huga, að athuga í orðabókinni af hverju viðkomandi nafn er dregið og hvaða aðrar merkingar og vafasamar það hefur mögulega, en að þjóna hefðakonugeði mínu hvað varðar nafngift á sjálfa mig í framtíðinni. Ansi hætt við því að alþýða manna myndi heykslast verulega, yrði henni ljósir flestir, ef ekki allir eiginleikar þessarar annars ágætu nafngiftar að ég hélt. Í fyrsta lagi ef við beygjum málfræðilega nafnið Róna, án þess að hafa í huga endilega kvenmannsnafnið Róna, sem alls ekki er til, að ég held og beygist því ekki sem slíkt, þá kemur í ljós að nafnið er þolfallið af nafninu Róni. Sem beygist í þrem föllum af fjórum mögulegu nákvæmlega eins. Þetta óskemmtilega nafn hefur verið sett af stakri óháttvísi, af svo kölluðu kúltúr fólki, á ógæfumenn þjóðarinnar fullkomlega, án tillits til þess, hvort það særði þá eða ekki, sem sagt Róna gæti fræðilega verið dregið af nafninu Róni og beygist svona hér er róni um róna frá róna til róna. Rosalegt finnst ykkur ekki. Nú ekki tók betra við, þegar ég kynnti mér meiningu orðsins, þá kom fyrst í ljós að vísu hégómanum í mér til mikillar fróar og annarrar kátínu, að Róna þýðir meðal annars barón, sem er alveg meiriháttar, vegna þess að ég hef aldrei skilið afhverju ég fæddist ekki með blátt blóð í æðum eins og ég er yndislegt og á annan hátt óvenjulegt eintak stelpu. Nú ekki stóð þetta ástand vellíðanar ýkja lengi, því þegar ég fletti upp nafni þessu í gullbókinni minni, sem er dumbrauð samheitabók bók, sem lítur bara út eins og ástin sjálf, þá stendur þar að Róna geti auðveldlega þýtt hestur og meira að segja hestur, sem stundum er notaður til ákveðinna aðgerða stofninum til fjölgunar. Hugsið ykkur hvað mér brá ferlega, ég fór alveg í kerfi og leit alls staðar í kringum mig dauðhrætt um að einhver stæði yfir mér á meðan ég djekkaði þetta af. Það lá við að ég fengi taugaáfall á nóinu, vegna þess að mér fannst svo dónalegt, að nafnið skildi innihalda þennan möguleika. Svo við sjáum það að ekki gengur að rithöfundur framtíðarinnar, sem hefur reyndar sérhæft sig í svokölluðu götumáli, sem er ómótstæðilegt og afar hentugt málfar fyrir jafn tæpan aðila og mig. Auðvitað geri ég mér grein fyrir því, að með ótæpilegri notkun þessa ágæta málfars á ég ekki séns á að komast í raðir þeirra stórpenna íslenskra, sem enda munu feril sinn á hillum Landsbókasafnsins og öruggt mál að einhver á eftir að verða spældur, vegna þessarar staðreyndar, en ekki ég. Mér finnst ágætt að skrifa fyrir augnablikið og þá sem lifa það, því að þjóðin hefur hingað til, átt auðvelt með að verða sér út um, mikilhæfa rithöfunda á heims­mælikvarða og þess vegna engin ástæða til að hryggjast yfir því, þó augljósir hæfileikar mínir reynist ekki henta þeim, sem halda vörð um íslenska tungu, ég lái þessum elsku ekki, þó þeim finnist á tunguna hallað í mínu tilviki. Aftur á móti verður að segjast eins og er, að með þessum skrifum mínum er verið að hreifa til ólíkar tilfinningar, sem afleiðingu af öðruvísi hugsunum, en ekki verið að framleiða meistaraverk í bókmenntalegum skilningi þess ágæta orðs, þó vissulega væri það möguleg freisting. Að þessu sögðu er ég að hugsa um að kalla mig bara Rósu og nota það nafn í öllum þeim tilvikum, sem mér þykir skáldið í mér koma uppá yfirborðið, ef öllum er sama. Áður en við hverfum að fréttunum úr fáranleikanum ætla ég að segja ykkur smá leyndarmál. Þannig er að ég var svo heppin að lenda í dálítið sérstöku námi fyrir nokkru, sem sennilega stendur yfir með smá hléum til jóla og er ekkert nema gott um það að segja. Einn daginn varð mér það ljóst, að ég yrði að tæknivæðast dálítið og snéri mér því til góðvinar míns og yfirmanns Ólafs Laufdal og sagist hafa feikilegan áhuga á að læra á tæki þau, sem eru einmitt hér í hljóðstofunni. Án þess að rengja áhuga minn gaf Ólafur, sem er maður skilningsríkur og einstaklega jákvæður og tillitsamur yfirmaður góðfúslega samþykki sitt til þess arna og benti mér á, að útvarpsstjórinn stórgóði Helgi Pétursson myndi greiða í þessum efnum, sem ýmsum öðrum götur mínar. Nú Helgi sá í hendi sinni að ekki dugði, að láta einstakling, sem er bæði viðutan, skapstór og við­kvæmur í hendurnar á hverjum sem er og ákvað því að fela vini sínum og fóstbróður Ólafi Þórðarsyni Ríó, það dásamlega verkefni, að gera heiðarlega og skyn­samlega tilraun, til að kenna mér allt um tæknimál þau, sem notast best á útvarpsstöð sem þessari. Ég var alsæl með þessa lausn, því að sem dyggur hlustandi Aðalstöðvarinnar, er ég sérstakur aðdáandi fjöllist­amannsins og öðlingsins Ólafs Þórðarsonar og tel okkur Aðalstöðvar áhangendur ákaflega heppna, að hafa fengið hann í hópinn. Þessi elska stjórnar morgunútvarpinu meðal annars og ber því auk tækninámsins ábyrgð á að ég komist þrauta­laust á fætur á morgnanna, sem mér leiðast svo rosalega. Á morgunútvarpinu er Ólafur með sérlega spennandi spurningaleik, auk margs konar fróðleiks og ég er alveg að drepast yfir því að geta ekki hringt inn í spurningaleikinn, af því að ég vinn hérna. Mig langar svo ofsalega að komast í pottinn hjá Ólafi þórðarsyni og eiga þá kannski von á að komast loksins í meiri­háttar utanlandsferð, ef ég mitt nafn yrði dregið út. Finnst ykkur ekki asnalegt, ef ég myndi hringja í morgunþátt Aðalstöðvarinnar og reyna að breyta röddinni, svo ekki uppgötvaðist að þetta væri ég. Nú ég er sem sagt í tækninámi hjá Ólafi og gengur svona og svona held ég, en vantar dálítið sjálfs­traust. Vonandi gefst Ólafur ekki upp á að kenna mér þó hægt gangi og ég meira hinu megin en hérna megin eftir því sem kunnugir segja. Vonandi geta strákarnir þrír, sem hafa stutt þetta þarfa nám orðið ánægðir með það að hafa látið þetta ævintýri eftir mér,þó tví­eggjað sé fyrr eða síðar. Í kvöld eftir þetta dásamlega spjall og fréttirnar fáum við eilífðarmálin og umfjöllun þá sem þeim fylgja. Síðan kemur gesturinn okkar um eða eftir klukkan 11, sem að þessu sinni er Örn Ómarsson háskólanemi og tónsmiður. Maður sem kallar ekki allt ömmu sína. Hann ræðir við okkur um lífið og tilveruna séð frá hans sjónarhorni. Við endum svo þessa kvöldstund eins og alltaf áður á bæninni sem Drottinn gaf okkur öllum "Faðir Vor" og minnumst umleið allra þeirra sem minna mega sín, hvar sem þeir eru staddir í þessari annars ágætu veröld okkar allra. Af nýju mannrætarstefnunni minni og tilraunum þeim andlegar, sem henni fylgja er það að frétta, að tilraun númer tvo tókst mjög vel, en var þó frekar köld og kærleiksvana, sem verður að teljast hnekkur fyrir tilraunina, mig og þann sem vinnur að tilrauninni á móti mér og alla þá aðra, sem tilraun þessari tengjast beint eða óbeint. Ástæður eru margar og misalvarlega, en allt er þó í réttum farvegi og mjög sennilegt, að tilraun þrjú dragist eitthvað á langinn og ekkert nema gott um það að segja, enda líklegt að vandað verði til tilraunarinnar umfram það sem hluteigandi eiga að venjast fram af þessu og ég því ekki á þeim buxunum, að gefast upp þó vissulega sé það stundum freisting og meira að segja mjög mikil freisting, því ekki verð ég auðugari í veraldlegum skilning af þessu brölti mínu, en kannski andlega hver veit og ekki veitir af sýnist mér ef grannt er skoðað. Svo allir séu með allt á hreinu, er þessi mannrækt aðallega tengt þjálfun í æðruleysi, þolimæði, kær­leika, hugrekki,staðfestu, með smá tilfinningasemi, skapofsa, stolti, fýluköstum og óþolimæði í bland og ekki má gleyma viljastyrknum, útsjónarseminni, mannúð­inni og verulegri mildi, ekkert smávegis keppikefli eða hvað finnst ykkur og ekki nema von að gallagripur eins og ég sé við það að gefast upp í augnablikinu. Enda er flest sem gefur tilefni til uppgjafar, þó vel gangi og kannski gefst ég upp, því ekki er að vænta þess að þeir aðrir, sem að þessari elskulegu mannrækt vinna sjái, að ég er einfaldlega dauðþreytt og veitti ekki af Parísaferð og annarri einstaklins umhyggju. Fréttir úr fáránleikanum Við fáum áframhaldandi fréttir úr fáranleikanum sem tengjast fortíðinni að þessu sinni og ágætri stúlku sem við þekkjum nokkuð vel. Stúlkan er nokkuð viðutan og einhverra hlutavegna hafa genin í henni gengið eitthvað til þannig, að hún hefur lent í furðulegustu hlutum, sem afleiðing af þessari sérstöku samsetningu, sem hún samanstendur af. Nú þessi elska hafði misst starfið á elliheimilinu fyrir einstök afglöp og sjálf­stæð vinnubrögð ákvað að ráða sig í fiskvinnu. Eftir að hafa verið í fullum fiskigalla og klemmu á nefinu í um viku, missti verkstjórinn algjörlega þoli­mæðina við þessa elsku, sem reynda taldi sig sjálfa vera hin ágætasta starfskraft og sennilega leitun að öðru eins taldi hún. Stúlka þessi er og var fremur vísindalega hugsandi og fátt henni óviðkomandi. Allt þarf að skoða og helst skilja og jafnvel gefur hún sér undarlegustu forsendur fyrir þessu og hinu ef henni sýnist svo. Fiskvinnuverkefnin lágu í því meðal annars að pilla orma úr fiskflökum og aðallega þá¢úr þorskflökum. Nú ormarnir virtust bæði ólíkir og á mismunandi aldri, auk þess sem kynið var ólíkt taldi hún. Henni fannst eitthvað mikið rangt yfirhöfuð, að vera í vinnu við það að deyða part af sköpun Guðs í formi orma. Þegar hún gat ekki séð nákvæmlega hvað hún var að deyða kallaði hún á verkstjórann og spurði hann hvort hann héldi að þessi ormur væri t.d. öldungur eða hvort verið gæti, að þessi feiti þarna væri kannski barnshafnandi. Eins kom fyrir að henni var ekki ljóst þegar saman lágu kannski þrír ormar, hvort gæti verið að einn úr hópnum hefði tafist og kæmi svo á staðin, sem hinir voru á og allir bara horfnir, vegna þess að stúlkan hafði pillað þá í burtu. Hún taldi mikið óréttlæti í þessum ákvörðunum sínum, að taka þátt í þessu hvimleiða drápi á hringormum. Þetta gekk svona í viku þegar verkstjórin var farin að koma til hennar og rína ofan í fiskflakið og spá í sömu hluti og hún, að hann gjörsamlega trylltist og spurði hvort hún væri fáviti eða hvað og ef hún héldi að hún væri ráðin til að gera vísindalegar tilraunir á hringormum, væri það algjör grundvallarmisskilningur. Með það sama var henni bent á að reyna að ráða sig fremur í vinnu sem hæfði áhugasviðum hennar og hæfileikum betur en fiskverkun. Af stúlkunni með genin góðu er það að frétta, að hún lifir enn og reyndar hefur verið í nokkurs konar hreinsunarstörfum og vísindalegum tilraunum, einföldum og áhugaverðum síðan um árið í sköpunarverki Guðs, en þó aðallega í tengsl­um við það sem kvikt er eins og ormarnir í fiskinum forðum og gengur upprétt öllu jafna, en á það þó til að skríða stundum af ýmsum ástæðum eða þannig. Við hlustum núna á gott lag mér til ánægju og hverfum svo að eilífðarmálunum góðu. Fara efst á síðu Póstur til Jónu Rúnu ..