Okkur žykjir vęnt um ef žiš skrifiš ķ gestabókina og segiš ykkar įlit į efni sķšunnar.
Innsęis-speki Jónu Rśnu
Aušmżkt
Hvaš sem flestum dygšum lķšur,
er nokkuš vķst aš lķtillęti ķ hinum żmsu myndum og af ólķkum tilefnum er eins og hver önnur innri prżši ķ fari fólks. Fįtt reyndar notalegra en kynnast einmitt žannig hugsandi persónu. Viš vitum aš óhóflegt stęrilęti er vķša viš lżši ķ hegšun og śtgeislun einstaklinga. Merkikerti sem hreykja sér hįtt og óheflaš oftast af litlum sem engum sérstökum tilefnum reynast oftar en ekki viš frekari viškynningu vera heldur óįhugaverš žegar til lengdar lętur.
Manneskja sem hefur
til aš mynda oršiš sigurvegari į hinum żmsu svišum sammannlegra samskipta kżs oftar en ekki framkomu og fas sem er hógvęrt og andlega nęrandi. Žaš segir žó nokkuš mikiš um įgęti manngildis žeirra sem eru lķtillįtir hvaš žeim tekst dįsamlega, žrįtt fyrir andlega yfirburši sķna aš falla vel aš hinum sem mega sķn minna ķ mikilvęgi innri dyggša og athygliveršra ešlisžįtta.
Sį sem er lķtillįtur
og nęrgętinn er oftast aušmjśkur jafnframt. Žó viškomandi sé ekki stöšugt aš minna į įgęti sitt viršist engu lķkara en žeir sem annaš hvort umgangast hann eša bara honum męta eins og af tilviljun bęši sjįi og finni aš žar fer hinn athyglisveršasta persóna vegna innri ešlisžįtta sinna. Žeir kjósa lķka fįtt fremur en aš fį sem lengst og sem oftast aš vera samvistum viš viškomandi. Žaš er kannski hęgt aš segja sem svo aš lķfsbarįttan geri okkur, aš minnsta kosti žau okkar sem hafa kynnst mótdręgum hlišum lķfsins fyrr eša sķšar lķtillįt.
Hitt er svo alveg ljóst
aš innra meš sumum okkar er svo mikil fyrirferš į hroka aš ekkert žaš ķ manngildi okkar fęr lķf sem minnir eitt augnablik į smįlęti. Žaš sem viš köllum stundum mešlęti reynir žó nokkuš einmitt į kost eins og aušmżkt vissulega veršur aš teljast vera. Žaš aš hafa įorkaš einhverri bżsn andlega sem veraldlega žżšir ekki aš viš eigum endilega aš telja okkur öšrum fullkomnari. Žaš er miklu ešlilegra ef svo er, aš viš ķ žakklętisskyni viš forsjónina fylltumst af og til lotningu til hennar.
Eins er hyggilegt
aš minna sig jafnframt į aš žaš eru vissulega forréttindi aš nį hvers kyns įrangri sem veršur aš teljast umtalsveršur og öšrum įvinningum eftirtektarveršari. Žaš er t.d. ekkert sjįlfsagt aš vera bęši gįfašur og góšur, auk žess t.d. aš hafa fengiš ķ vöggugjöf żmsa žį ešlisžętti og nįšargįfur sem lķklegar eru til aš fleyta okkur langt. Einungis ef viš nennum og kjósum aš gefa žeim tękifęri til aš eflast og stękka.
Žaš ętti vissulega
aš fylla okkur įkvešinni lotningu til lķfsins ef viš erum vel af Guši gerš og lįnsöm bęši heima og heiman. Jafnvel ętti slķk vissa aš vera okkur aukin hvatning til frekari dįša og aukinnar hagsęldar. Smįlęti er ašall sigursęlla einstaklinga en oflęti og hroki einkennir žį sem įnetjast hafa smęšarkennd hvers konar og misskilja hrapalega manngildi sitt.
