Okkur þykjir vænt um ef þið skrifið í gestabókina og segið ykkar álit á efni síðunnar.
Innsæis-speki Jónu Rúnu
Börnin okkar
Það er nú einhvern veginn þannig
þegar verið er að fjalla um börn að umræðan takmarkast við þau börn sem ná að fæðast. Börnin sem eru mitt á meðal okkar og við getum notið samvista við. Fáir leiða hugann að þeim börnum sem aldrei sjá dagsins ljós og kannski af því að lífi þeirra hefur verið eytt strax í móðurkviði.
Þetta eru mannslífin
sem hverfa nánast sporlaus af yfirborði jarðar og fylgir brottför þeirra enginn hátíðleiki og útfararræða. Þetta eru börnin sem láta lífið í skurðstofum landsins vegna t. d. félagslegar aðstæðna. Hver spyr um þessi börn. Hvers eiga þau að gjalda. Þessi ófæddu börn eiga sinn rétt og hver gætir hans, hvarlar kannski að einhverjum. Kannski ég og þú eða kannski ekki neinn?
Sem betur fer
er til félagsskapur sem heitir lífsvon og er einungis hugsaður og stofnaður til að gæta réttar ófæddra, barna sem meiningin er hugsanlega að nema á burt með fóstureyðingu að þeim forspurðum nátturlega, því enginn spyr fóstur hvort það vilji lifa og væntanlega njóta alls þess sem lífið hefur að gefa því.
Í fróðlegu viðtali
í útvarpinu fyrir áratug við Huldu Jensdóttur ljósmóður kom fram sá skelfilegi sannleikur að lauslega áætlað voru þá framkvæmdar 687 fóstureyðingar það ár og þar af 95 prósent af svokölluðum félagslegum ástæðum, hverjar sem þær nú eru í sumum tilvikum.
Hulda upplýsti
þá einnig að stór hópur sem fóstureyðingar framkvæmdu væru nemar í framhaldsskólum landsins. Ef ég man rétt voru um það bil 3 til 4 prósent vegna veikinda ýmis konar, ótrúlegt en satt. Hulda var spurð ýmissa frábærra spurninga og þar á meðal hvort ekki væri réttara, að þessi varnarlausu börn fengju frekar að lifa og þá alast upp hjá fósturforeldrum sem ekki gætu sjálf átt börn, en væru tilbúnir að leggja allt í sölurnar fyrir þessi.
Eins var hún spurð
hvort ekki væri viturlegra að gefa þessum börnum líf í stað þess að flytja kannski inn þeldökk börn sem yrðu fyrir landlægum kynþáttafordómum þeirra sem fyrir væru í landinu. Hulda var þessu fyllilega sammála og ekki furða. Spyrilinn hélt áfram og fór að velta því fyrir sér, hvort nægilega væri gætt að sálarheill þeirra stúlkna sem svo ólánsamar væru að þurfa að fara í gegnum þessa þungbæru reynslu að láta framkvæma á sér fóstureyðingu.
Hulda benti á
í framhaldi af þessar spurningu að ekki væru sambærileg eftirköst af því fyrir konur til dæmis að gefa barnið sitt eða að láta hreinlega eyða því. Hún sagði að algengt væri að þessar konur sem færu í fóstureyðingu lentu oft í alvarlegum andlegum erfiðleikum síðar á ævinni. Aftur á móti benti hún á að konur sem gæfu börnin sín vegna ýmiskonar félagslegra erfiðleika vissu þá að barnið ætti framtíð fyrir sér og gæti hugsanlega nýtt sér velvilja fósturforeldra og sú hugsun væri visslega léttbærari þrátt fyrir allt.
Ekki er vafi á því
að Hulda Jensdóttir, með stuðningi sínum við þessi réttlausu og varnalitlu börn, hefur unnið frábærlega göfugt starf og "Lífsvon" félagsskapurinn sem hún stofnaði, og er væntanlega enn við lýði, er mjög athyglisverður og þarfur félagskapur og væri óskandi að sem flestir styddu þetta þarfa framtak af alefli.
En frá ófæddum að fæddum
og þá þeim börnum sem við ætlum að gera svo mikið með í sumar. Brátt líður að því að skólunum fer að ljúka, einum af öðrum og langur og þægilegur vetur senn að baki. Það er yndislegt að sjá gleði og tilhlökkun skína út úr hverju barnsandlitinu á fætur öðru. Kannski er hægt að fara upp í sveit, og jafnvel ennþá lengra ef buddan leyfir.
En ef til vill
er bara gott að vera heima og skemmta sér við eitt og annað sem til fellur eins og gengur. Börn eru yndisleg og full af lífsgleði flest sem betur fer. Þegar litið er til baka í eigin æsku man maður eftir öllum góðu leikjunum eins og brennibolta, snú snú og teygjutvist.
Þegar hugurinn hvarflar
með þessum hætti finnst manni eitt augnablik maður vera orðin barn að nýju og vera á leið í langan göngutúr eftir hitaveitustokknum upp í Öskjuhlíð með nesti og bros á vör einungis vegna tilhlökkunar ef vera kynni nú að einhver ævintýri biðu manns við stóru vatnsgeymana í Öskjuhlíðinni.
Vafalaust fara börn nútímans
ekki í sína göngutúra með heita mjólk á gamalli tómatflösku eða rúgbrauð með smjörlíki á en eitthvað þó. Það hefur oft hvarlað að mér hvort börn dagsins í dag séu eins hamingjusöm með prinspólóið sitt og gosflöskuna óviss um að einhver yrði nú heima, þegar ferðinni væri lokið.
Sannleikurinn er
nefnilega sá, að þegar viðgengust ekki tímar lyklabarna og flestir ytri hlutir af skornum skammti voru þó á þessu landi virkilega hamingjusöm og nánast streitulaus börn sem áttu alltaf einhvern vísan heima, þótt fátæk væru.
